بهتر است قبل از شروع اولین جلسه تمرین بوکس این نکات را بدانید

یکی از ورزش های رزمی انفرادی که به شدت وابسته به توانایی بدنی فرد است ورزش بوکس است. معمولا مسابقات بوکس در دو نوع مختلف برگزار می شوند که عبارتند از: بوکس حرفه ای و آماتور. با توجه به ماهیت بوکس عموما افرادی که خیلی جنگنده هستند و روحیه و عطش بالایی برای مبارزه دارند به این ورزش علاقه مند شده و جذب آن می شوند. در کنار قدرت بدنی خیلی بالا لازم است تا فردی که که در این رشته فعالیت می کند کاملا با شهامت و شجاع باشد و در عین حای که تکنیک ها و تاکتیک ها را به خوبی پیاده سازی می کند از عکس العمل های خیلی سریعی هم بهره مند باشد. چون علاوه بر امتیاز گرفتن در این ورزش، مهم است که امتیاز هم از دست ندهید و در ینجاست که فرز بودن، چابکی و چالاکی و همچنین عکس العمل های خیلی سریع کاملا کمک کننده هستند.

ورزش بوکس به صورت راند برگزار میشود و یک داور وسط وجود دارد که بر حرکت های مبارزان احاطه داشته و میان آنها داوری میکند. پس از به اتمام رسیدن هر راند که همانطور که گفتیم 3 دقیقه به طول می انجامد مبارزان برای 1 دقیقه استراحت کرده و سپس مجددا به رینگ باز می گردند. هدف اصلی از مسابقه بوکس این است که مبارزان به وسیله ضربه هایی که وارد می آورند (همان انواع مختلف مشت ها) از حریف خود امتیاز گرفته و در نهایت در پایان بازی وی را مغلوب کنند. ام چطور می توان از حریف امتیاز گرفت؟ اگر ضربه های مبارز با دست بسته و مشت شده به هر یک از قسمت های دو طرف سر حریف، صورت وی و همچنین بالا تنه او برخورد داشته باشد آنگاه بسته به نوع ضربه و محل آن به فرد زننده ضربه امتیاز داده می شود. معمولا در مسابقه ها هر مبارز را یک کمک و یک دستیار همراهی میکنند که می توانند در تایم استراحت او را اصطلاحا تر و خشک کنند.

مکانی که مبارزات و همچنین تمرین های ورزش بوکس در آنجا صورت نی گیرد رینگ بوکس نامیده می شود. رینگ های بوکس استاندارد مشخصه های زیر را دارا هستند:

·       رینگ بوکس استاندارد می تواند ابعادی دست کم 4.9*4.9 متر و ماکزیمم 6.10*6.10 متر داشته و به شکل مربع هم باشد.

·       قسمت کف هر رینگ لازم است تا حتما مسطح بوده و در عین حال محکم و مقاوم باشد. علاوه بر آن می بایست از قسمت بیرون طناب ها به اندازه دست کم 50 سانتی متر به سمت بیرون کشیده شده و ادامه داشته باشد.

·       متریال مورد استفاده برای کف رینگ نمد و یا لاستیک است که قطر آنها باید مینیمم 1.50 سانتی متر و ماکزیمم 1.90 سانتی متر باشد. علاوه بر این می بایست حتما یک پارچه برزنتی محکم هم کشیده شده و همه اینها باید کل رینگ را کاور کنند.

·       دور رینگ باید با سه رشته طناب، طناب کشی شود. ضخامت طناب ها بین 3 تا 5 سانتی متر بوده و فاصله آنها از کف رینگ به ترتیب از دورترین تا نزدیکترین باید 130، 80 و 40 سانتی متر باشد.

بوکس در ایران سابقه ی خیلی طولانی ندارد و نقل است زمانی که برای سمت مدیریت کالج آمریکایی در ایران، هوارد باسکرویل انتخاب شد، ورزش بوکس نیز توسط وی وارد کشور گشت. اما با فوت وی این کار نیمه تمام ماند. بعدها جوانان ایرانی با دیدن فیلمهایی که محتویات بوکس داشتند، این ورزش را به صورت کاملا غیر حرفه ای و آماتوری تمرین می‌کردند. در سال ۱۳۱۴ مهندسی تحت عنوان فایت، پا به تهران گذاشت و به دلیل سابقه ای که در بوکس و قسمت سنگین وزن داشت به تمرین افرادی چون آقای ناطقی و زنگنه پور پرداخت. از آن جا بود که ایران نیز در رشته ی بوکس شروع به تعلیم بوکسور کرد و به جایی رسید که در المپیک نیز حرفی برای گفتن پیدا کرد.

در بوکس ایران به دختران در سطح حرفه ای آموزش داده نمیشود و باشگاه ورزشی بانوان در تعداد محدودی پذیرش برای یادگیری بوکس دارند. دلیل این امر نیز تاثیر این ورزش بر زیبایی ظاهری از جمله شکستگی بینی از طریق اعمال ضربات به سر و صورت است. در بوکس ایران تعداد زیادی از دختران و بانوان به صورت خود ساخته یا تحت نظارت مربی در محیطهای غیر ورزشگاهی در حال آموزش این ورزش هستند و بیشترین استفاده را در لحظات دفاع از خود میبرند. با این وجود بسیاری از بانوان بوکسور ایران در پی پیشرفت بوکس مخصوصا در قسمت بوکس دخترانه هستند.

مناسب ترین سن برای کودکان از جمله دختران یا پسرانی که علاقه به یادگیری بوکس دارند، هشت سال با بالاست. ولی حداکثر سنی برای این ورزش وجود ندارد.‌

بوکس حرفه ای نوعی متمایز از بوکس های آماتور و غیر حرفه ای است که مقررات مخصوص به خود را دارد. به عنوان نمونه در بوکس آماتور، بوکسور می تواند بالا تنه بپوشد، کلاه محافظ داشته باشد اما در بوکس حرفه ای این پوشش ها ممنوع می‌باشد. یک بوکسور حرفه ای قطعا باید از نظر آمادگی جسمانی و روانی در حدی باشد که هم بتواند در ضربه زدن عالی عمل کند و هم در زمان ضربه خوردن کمترین آسیب را ببیند.