استخر رفتن, تفریحی سالم و قدیمی

 استخر امتداد خط حمام های قدیمی

 تاریخچه استخر در ایران

 استخرهای استاندارد

 لوازم مورد نیاز در استخر

 سونا و جکوزی جزایر هاوایی استخر

در سال ۱۸۳۷ اولین فدراسیون شنا در شهر لندن, با مدیریت ۶ استخر سرپوشیده و مجهز به تخته شیرجه تاسیس شد و اولین مسابقه رسمی شنا, در سال ۱۸۴۶ در کشور استرالیا برگزار شد. باشگاه شنای متروپولیتن لندن در سال ۱۸۶۹ به وجود آمد که بعد ها تحت عنوان انجمن شنای غیر حرفه‌ای تغییر نام داد.

پس از آن, فدراسیون های ملی شنا در چندین کشور اروپایی, بین سالهای ۱۸۸۲ تا سال ۱۸۹۰ به وجود آمد و ورزشکاران متعددی را به سوی خود جلب کرد تا در سطح بین المللی به رقابت با یکدیگر بپردازند.

 در قدیم مکان های سرپوشیده ای وجود داشت که در آن ها حوضچه های کوچک آب وجود داشت, ابعاد آن ها از ۱۰ متر مربع بیشتر نبود و بیشتر مکانی برای حمام کردن و یا آب بازی بود تا شنای حرفه ای, افراد از سکو هایی به ارتفاع حدود ۲ تا ۳ متر به درون آب می‌ پریدند و گاهی برخی حرکات آکروباتیک ساده را اجرا می کردند.

 این مکان ها پدر اولین استخر های ایرانی هستند و تقریباً تا سال ۱۳۱۴ شمسی حتی یک استخر شنای رسمی هم وجود نداشت و فقط در پادگان نظامی اقدسیه تهران, یک استخر برای آموزش دانشجویان افسری ساخته شده بود. پس از آن, اولین استخر سرپوشیده بهداشتی در ایران, در حدود سال ۱۳۱۵ در تهران ساخته شد و یک مربی خارجی به نام گیبسون, آن را مدیریت می‌کرد.

امروزه استخر های بسیار حرفه‌ ای در سراسر جهان ایجاد شده ‌اند و برای منظور های مختلفی طراحی و ساخته می شوند. اما استخر هایی که به طور مخصوص برای مسابقات شنا در نظر گرفته می شود باید استاندارد های خاصی را رعایت کنند.

صحبت درباره استخر های استاندارد را می توان به دو بخش تقسیم کرد؛ یکی از استخر های استانداردی که برای برگزاری مسابقات ساخت می شود و دیگری استخر های استانداردی هستند که برای شنای افراد معمولی استفاده می شود و جنبه حرفه ای ندارد.

 در یک استخر استاندارد برای برگزاری مسابقات, یک سری مشخصات وجود دارد که توسط فدراسیون بین المللی شنای آماتور که به اختصار به آن فینا (FINA) می گویند تعریف می شود؛ از آن جمله می ‌توان به برخی موارد اصلی اشاره کرد.

 بر اساس استاندارد های تعریف شده در فینا, طول یک استخر استاندارد باید ۵۰ متر و عرض آن حداقل ۲۱ متر باشد. عمق آن در کم عمق ترین قسمت ۱۸۰ سانتی متر بوده و هشت خط طولی باید وجود داشته باشد که عرض هر یک از آن ها ۲۵۰ سانتیمتر در نظر گرفته شده است.

 بر اساس فیزیولوژی خاصی که بدن ما دارد, نسبت به دما های کم و یا دما های زیاد واکنش های گاها شدیدی را می تواند نشان دهد؛ بنابراین باید استاندارد مشخصی هم برای دمای آب وجود داشته باشد. فدراسیون بین المللی برای این مورد نیز مطالعاتی انجام داده و دمای استاندارد برای استخر را بین ۲۲ تا ۲۴ درجه سانتیگراد تعریف کرده است.

 این ها استاندارد هایی است که برای یک استخر حرفه ای تعریف می‌ شود؛ اما لزومی ندارد که همه این موارد در مورد استخر های عمومی نیز رعایت شود. اما یک سری موارد ایمنی وجود دارد که در همه استخر ها اعم از حرفه ‌ای و غیر حرفه ‌ای رعایت شود تا سلامت افراد را تضمین کند.

 از جمله این موارد می ‌توان به حضور یک فرد, موسوم به نجات غریق که مهارت بالایی در شنا کردن داشته باشد اشاره کرد؛ حضور این فرد می ‌تواند در مواقعی که شخصی دچار گرفتگی عضلات شده و یا به هر علت دیگری در حال غرق شدن است بسیار حائز اهمیت باشد.

 همچنین هر استخری باید در سالن اصلی اش از تجهیزات ایمنی, مثل جلیقه شنا, تیوب بادی, نجات ‌غریق و همچنین از دستگیره های بلند برای نجات کسانی که در حال غرق شدن هستند استفاده شود. عدم وجود هر یک از این موارد می ‌تواند منجر به حادثه ‌ای دردناک شود.

 شما نیاز دارید تا به ‌عنوان یک شناگر حرفه ای و یا غیر حرفه ای, از یک سری لوازم ورزشی مخصوص استفاده کنید تا هم سلامت خود و هم سلامت دیگران را حفظ کرده و از بروز برخی عفونت ‌ها و یا بیماری ها در خود و یا دیگران جلوگیری کنید.

 اولین چیزی که نیاز دارید, یک لباس مناسب است. این لباس شورت ورزشی مخصوصی به نام مایو است که در مردان و زنان شکل متفاوتی دارد و جنس آن در بهترین حالت, از پوست کوسه ساخته می شود که مانع ورود آب به درون لباس می شود. این لباس در مردان یک تکه و در زنان می تواند یک یا دو تکه باشد؛ البته برای ورود به مسابقات رسمی, زنان موظفند از لباس یک تکه استفاده کنند.

جنس های دیگری هم برای این لباس وجود دارد که از پلاستیک و یا پارچه های پلی استری نیز برای ساخت آنها استفاده می شود. گر چه این لباس ها حرفه ای نیستند, اما مشکلی به وجود نیاورده و می توانند نیاز شما را برآورده کنند. در کنار داشتن مایو, شما همچنین به یک کلاه مخصوص شنا نیاز دارید تا از موهای تان در برابر مواد شیمیایی موجود در آب استخر محافظت کنید.

آب استخر حاوی مقدار زیادی مواد ضد عفونی کننده است که در برخی افراد می تواند منجر به ریزش مو شود؛ همچنین در افرادی که مو های بلندی دارند, استفاده نکردن از کلاه مخصوص شنا, باعث می شود تا وقتی به زیر آب می روند و یا به هنگام بالا آمدن از زیر آب, مو هایشان به چشم و یا دهان آن ها وارد شده و باعث آزار و اذیت آن ها شود؛ البته استفاده از کلاه شنا برای زنان اجباری است. ورزشکاران حرفه ای, اعتقاد دارند که استفاده از کلاه شنا, می تواند باعث افزایش سرعت آن ها شود.

 عینک وسیله دیگری است که برای یک شنای لذت بخش به آن نیاز دارید. علاوه بر این که استفاده از عینک مخصوص شنا, مانع ورود آلودگی و یا مواد خطرناک به چشم شما می شود؛ همچنین می تواند به شما کمک کند تا بتوانید, بدون نیاز به بستن چشمان خود, به راحتی شنا کرده و مسیرتان را تشخیص دهید.

 لوازم دیگری نیز وجود دارند که برای همه افراد الزامی نبوده و آن ها می ‌توانند بنابر شرایطی که دارند از آن استفاده کنند یا نکنند. از آن جمله می توان به جلیقه نجات, کمربند شناوری, فین شنا و کفی شنا و ... اشاره کرد.

اگر به سایر ورزش های تفریحی علاقمند باشید،با ورزش بولینگ یا انواع هاکی بیشتر آشنا شوید.

 در بسیاری از استخر های عمومی سونای بخار و سونای خشک وجود دارد که در آن, هوای گرم به همراه بخار و یا بدون آن, محیط را فرا گرفته و می تواند برای رفع گرفتگی عضلات و یا کمک به تعریق بدن, برای دفع مواد زاید کمک کند. همچنین برخی از افراد از سونا استفاده می‌ کنند تا بدنشان را گرم کرده و آماده گرفتن ماساژ شوند.

 پس از استفاده از سونا, شما باید از دوش مخصوصی که در کنار درب ورودی تعبیه شده است استفاده کنید و سپس به استخر عمومی بازگردید و یا پس از خروج از سونا, می توانید مستقیماً به درون یک حوضچه آب سرد شیرجه بزنید که می ‌تواند نشاط بسیار زیادی را به شما تقدیم کند.

جکوزی از یک حوضچه آب گرم ساخته شده که پمپ های مختلفی, آب را از اطراف با فشار به داخل آن وارد می‌ کنند؛ در این حوضچه, یک پله برای نشستن افراد تعبیه شده و شما می توانید برای مدتی آن جا بنشینید و از جریان آب گرمی که به شما بر می‌خورد لذت ببرید. البته توصیه می شود که مردان, به خصوص مردان جوان, برای مدت طولانی در جکوزی نمانند؛ چرا که می ‌تواند در طولانی مدت, باعث ناباروری آن ها شود.